Дворец Гирея пуст. Средь пышных анфилад,
где власти был чертог и страстного угара
и где визири лбом о пол стучали яро,
то скачет саранча, то аспиды скользят.

Здесь повителью зал как будто с бою взят:
витражное окно не вынесло удара,
и, словно для очей иного Валтасара,
Природою самой начертано: "Распад".

И лишь гаремного фонтана изваянье
без изменения оставлено одно.
И продолжает ключ, струящийся в фонтане,
печально источать жемчужных слез зерно.
Где страсти, роскошь, власть, земель завоеванье?
Всё в мир небытия водой унесено.

Adam Bernard Mickiewicz. Bakczysaraj

Jeszcze wielka, już pusta Girajów dziedzina!
Zmiatane czołem baszów ganki i przedsienia,
Sofy, trony potęgi, miłości schronienia,
Przeskakuje szarańcza, obwija gadzina.

 Skróś okien różnofarbnych powoju roślina,
Wdzierając się na głuche ściany i sklepienia,
Zajmuje dzieło ludzi w imię przyrodzenia
I pisze Baltazara głoskami "Ruina".

W środku sali wycięte z marmuru naczynie;
To fontanna haremu: dotąd stoi cało,
I perłowe łzy sącząc, woła przez pustynie:

Gdzież jesteś, o miłości, potęgo i chwało?
Wy macie trwać na wieki, źródło szybko płynie;
O! hańbo, wyście przeszły, a źródło zostało...